Viool

Als de trein een station nadert, wordt het altijd duidelijk omgeroepen: “Denk bij het verlaten van de trein aan uw persoonlijke eigendommen.’’ Dat persoonlijke hoeft er niet bij, maar je bent een kniesoor als je dan gaat stampvoeten. Er zijn ook conducteurs die hun omroep niet duidelijk genoeg vinden, dus dat je moet denken aan je persoonlijke eigendommen, en voegen eraan toe: “En neem ze ook mee.” Dat is humor, misschien humor die voor de hand ligt, maar wat geeft het?
Ik las een artikel over gevonden voorwerpen in de trein en dat verbaasde me nogal. Ik heb weleens een boek laten liggen. Kan gebeuren, denk ik. Het was ook een boek dat me verveelde. Maar ik lees dat er bijvoorbeeld een rolstoel is blijven staan. Met een infuusstandaard. Opmerkelijk. Een viool! Laptops.
Hoe gebeurt zoiets? Misschien ben je in slaap gevallen en zie je op het laatste moment dat je op je bestemming bent gearriveerd, de trein staat op het punt weer te gaan rijden, dus hup, je springt razendsnel op en spoedt je naar de uitgang. Dan blijft die rolstoel trouwens een raadsel.
Uiteraard kun je melden als je iets vergeten bent. Voor al die dingen wordt goed gezorgd, begrijp ik. Een medewerker van die afdeling zegt dat het allerleukst is als de eigenaar van een vergeten knuffel zich meldt. Dat is natuurlijk ook een vertederende gang van zaken. Mijn vader heeft ooit ook zoiets geregeld, voor mijn beer, Bruin geheten, de beer uit mijn vroege kindertijd. Mijn vader had me slapend uit de trein gedragen. En Bruin reisde vervolgens alleen van Nijmegen naar Den Bosch. In contacten met instanties was mijn vader onhandig. Toen niet. Bij de terugkeer van Bruin huilde ik van geluk. Mijn vader ook een beetje.