Vissen

We kennen het waarschijnlijk allemaal: je weet iets wat verder niemand mag weten, het is geheim en je hebt enorm beloofd het geheim te houden. Als verder niemand weet dat je dat geheim hebt, is er niets aan de hand. Het veroorzaakt echter een prettige spanning als iedereen om je heen wéét dat je wat weet wat verder niemand mag weten. Met prettige spanning bedoel ik natuurlijk als het om iets gaat dat geen verschrikkelijke gevolgen heeft.
Je bent in een groot gezelschap aan het natafelen en dan gaat iemand vissen: “Zou een van ons het óók kunnen weten?”
Uiteraard zeg je dat je daarover niets kunt meedelen. Het wordt een spel. Je zorgt ervoor dat er niets van je gezicht valt af te lezen, maar een nauwelijks zichtbaar glimlachje kan veel zeggen. Je bent je bewust van dat glimlachje.
“Is er in deze kamer iets van te zien?”
Nu schud je stellig het hoofd. Hoort er ook bij: dat je laat merken dat er vragen zijn die echt he-le-maal niets te maken hebben met wat je weet.
De prettige spanning wordt intenser als er iemand in het gezelschap is die weet wat jij weet, en dat jullie dat ook van elkaar weten, een gedeeld geheim. Elkaar dus vaak veelbetekenend aankijken.
Natuurlijk ging het vreemde debat dinsdag in de Kamer over iets ernstigs: Russisch geld waarmee een Nederlands politicus corrupt was gemaakt. Minister Hugo wist meer dan hij mocht zeggen. Geert Wilders die het debat had aangevraagd, vooral om duidelijk te maken dat hij in deze kwestie brandschoon is, had er begrip voor. Hij is lid van de commissie Stiekem die de geheime dienst in de gaten moet houden, en wist dus ongeveer wat minister Hugo niet mocht zeggen. Zo keken de mannen elkaar aan: beetje bedremmeld stoer. Fascinerend.