Vitrine

Zaterdag zat ik in een stationsrestauratie te wachten op iemand die niet kwam, want zijn trein en de harde wind gingen niet samen. Ik vond het niet erg, want ik houd van stationsrestauraties. Helaas zijn er niet veel meer, ik bedoel dus van die ouderwetse, te fel verlichte, waar je uitsmijters en slappe broodjes kroket kunt krijgen, met obers die geen zin in klanten hebben. De stationsrestauratie in Nijmegen had de laatste jaren van zijn bestaan een ober die qua onbeschoftheid moeilijk te overtreffen was, zeker niet als je je bescheiden opstelde. Dan was je een prooi die hij alle kanten op schopte. De laatste keer dat ik daar zat, was ik met collega Johnny van Doorn die helaas niet meer leeft, maar toen wel. Ik had een spaatje besteld, Johnny niet: `Mag ik drie koude jonge jenever van u, beste man, en heel gaarne met gezwinde spoed.’ Tegen deze bestelling en de formulering ervan kon de ober niet op. In de stationsrestauratie van zaterdag stond een vitrine met taartpunten. Hoort daar ook. Komt een te deftige mevrouw voor staan die moeilijk een keuze kan maken. Ze vraagt informatie aan de ober en terwijl hij die verstrekt, knikt ze ernstig, alsof het om precaire medische informatie gaat. En ja, hoor, je kunt erop wachten: ze wenkt naar een tafeltje en dan komt er een man in beweging, een man die we spaarzame omgang met taart zouden adviseren. Hij nadert de vitrine nonchalant en maakt een wegwerpgebaar naar zijn keuze, ook voor zijn vrouw die dankbaar knikt. Ik kijk graag naar zo’n scène uit een huwelijk.