Vitrines

Vorige week Francoise Hardy, eergisteren Anouk Aimée. De Dood heeft het in deze vroege zomer, die nog steeds geen zomer wil worden, gemunt om mysterieuze melancholie. Ze hebben veel gemeen, deze vrouwen, maar vooral dat. En ook hun tere trots.
De ingetogen stem van Francoise Hardy verdwijnt niet uit mijn hoofd, niet uit mijn huis. De afgelopen week luisterde ik er vaker naar dan, tot mijn spijt, de laatste jaren, maar ze was er nooit niet.
Anouk Aimée is verder weg, maar ook nooit helemaal. Laatst zag ik opnieuw La Dolce Vitauit 1960, waarin ze onontkoombaar aanwezig is in de nachten van Rome. In gezelschap van Marcello Mastroianni, nou, dan weet je wel uit welke hoek de zwoele wind waait.
Ik herinner me ook films met Anouk Aimée uit de jaren zestig die nauwelijks na te vertellen zijn, natte straten in de Parijse avond, straatlantaarns, zwijgend in cafés zitten, doodlopende amoureuze avonturen. Je moest het verhaal er zelf bij bedenken en dat deed ik graag.
Die films zag ik trouwens lang nadat ze voor het eerst in de bioscoop waren geweest. De meeste waren `boven de 18’ en alleen al die begrenzing maakte ze woest aantrekkelijk.
Terwijl ik dit noteer denk ik met weemoed terug aan de vitrines die in die dagen voor de bioscoop hingen. Daarin waren foto’s te zien uit de film die er vertoond werd, foto’s van veelzeggende momenten. Als ik niet naar binnen mocht omdat ik nog lang geen 18 was, kon ik die foto’s gespannen bestuderen. De foto’s uit de film die Anouk Aimée voorgoed beroemd maakte, Un homme et une femme (1966), herinner ik me makkelijk.
Met die foto’s was het niet aan de hand, maar er waren ook foto’s waarop een zwart balkje was geplakt, over intiem bloot (v). Dágen onrust!