Vlag

De openingsceremonie van Olympische Spelen zit ik nooit helemaal uit, maar ik verheug me er wel op en ik blijf zeker bij de les tot de Nederlandse vlag binnen wordt gedragen. Er worden dan gevoelens in me wakker waarvan ik voor en na dat moment nooit zo veel merk. Er zit ook vage ontroering bij. En trots natuurlijk. Ook vertedering. Komt door een van de vlaggendragers, kunstrijdster Lindsay van Zundert. De andere is Kjeld Nuis, maar hij is een oude rot, zoals dat heet, Lindsay van Zundert niet, deze week zeventien geworden. Behalve dat ze de eer het `mooiste verjaardagscadeau ooit’ vindt, beschouwt ze die ook als `een mooi gebaar naar de kunstschaatssport in ons land’.
Kan de Nederlandse kunstschaatssport ook wel gebruiken. Ik zag televisiebeelden uit 1960, Sjoukje Dijkstra en Joan Haanappel komen aan op Schiphol. In Garmisch-Partenkirchen werd Sjoukje Europees kampioen, Joan won brons. Ik was nog jong, maar herinner me het uitzinnig enthousiasme. Sjoukje werd succesvolste van de twee, maar beiden gingen een paar jaar later bij ijsdansshows werken, omdat ze niet gesteund werden door de schaatsbond.
Bij die schaatsbond is weinig veranderd. Joan Haanappel probeerde er een rol in te spelen, maar werd niet serieus genomen en zette zich daarna op eigen houtje in. Met succes: Lindsay van Zundert.
Lees je vaak over bestuurders van sportbonden, meestal baasjesmannen in enorme pakken: besturen zich wezenloos, maar houden niet zielsveel van de sport waarover het gaat.
Kan het haast niet geloven: die leuke Lindsay van Zundert moest met haar oma lege flessen verzamelen om haar training te kunnen betalen.
Van die oma houd je ook meteen.
Daar denk ik ook aan als ik haar met die vlag zie.