Vlammen

Qua muziek was in 1970 in bijna ieder huishouden aan te treffen: de musical Hair, Bridge over Troubled Water van Simon en Garfunkel en de rockopera Jesus Christ Superstar.
Over het laatste werkstuk hebben we het de laatste weken vaak, want gisteren ging in Amsterdam een nieuwe versie in première, onder leiding van Ivo van Hove (regie) en Albert Verlinde (zakelijk).
Toen de rockopera in 1970 het licht zag, was dat een grote bijdrage aan de oplossing van een probleem dat gelovige kringen bezighield sinds het aanbreken van de nieuwe tijd in de jaren 60: hoe houden we de nieuwe generatie bij de Kerk, in dit verband beter gezegd: hoe houden we jeugd geïnteresseerd in Jezus?
Pastoors en leerkrachten deden hun best door bijvoorbeeld te zeggen: “Jezus was eigenlijk best een toffe peer” of inspelend op ontregelende gebeurtenissen in die jaren: “Eigenlijk was Jezus de eerste provo.” Soms kwam er ineens een rollenspel: “Stel dat Jezus hier nu bij was geweest, wat had hij dan gezegd? Thomas, jij bent nu even Jezus. Ja, ga maar staan.”
Jesus Christ Superstar was een geschenk uit de hemel, fantastische, enorm meezingbare muziek, begrijpelijke teksten en dat allemaal op volle kracht.
Jezus was hip en bespreekbaar geworden en vooral meer mens dan we gewend waren.
Ik vergeet helemaal de beatmissen die ons kort daarvoor de kerken in moest lokken. Ineens stond er naast het altaar een braaf bandje religieuze liedjes swingend te vertolken, bijna altijd erg lelijk. Alsof we rond een kampvuur zonder vlammen zaten.
Nederland heeft aan de beatmis wel de George Baker Selection te danken. Die heette toen Soul Invention, omgeving Krommenie. Maar of God daarmee iets terug deed, durf ik niet te zeggen.