Vlees

In de jaren zeventig was ik lid van de PvdA, niet lang, maar toch, ik was het. Kwam vooral door leider Joop den Uyl. Vond ik een bezielend mens en daar had ik in die jaren wel behoefte aan, aan bezielende mensen, nog steeds trouwens, maar ja, er zijn er steeds minder van, zeker niet in de vaderlandse politiek. Ik herinner me een bijeenkomst in De Vereeniging in Nijmegen. Volle bak. Lange, felle toespraak van Den Uyl. En daarna was het zingen geblazen: de Internationale. Den Uyl zette dan eerst zijn bril af. Ook het afzetten van de bril was een krachtig gebaar, het gevolg van een beslissing die er niet om loog. Vervolgens ging het los: `Ontwaakt verworpenen der aarde!’ Je zong mee alsof je leven ervan afhing. Andere dagen waren het. Al veel te lang heb ik niets meer met die partij, wat me soms spijt. Nu hoor ik dat ze de boel willen omgooien en de straat op gaan. Het moet een buurt- en werkvloerpartij worden. Dus weg van de vergadertafel. PvdA-politici die niet weten hoe ze buurt- en werkvloerwerk moeten verrichten, krijgen scholing. Ook komt er een hulplijn als ze, ik citeer, `vast dreigen te lopen in een kwestie’. Zo’n hulplijn wil ik ook! Ik dreig regelmatig vast te lopen in een kwestie, en vaak blijft het niet bij dreigen. Dus binnenkort staat je een PvdA-politicus op te wachten als je uit de supermarkt komt. Bij mijn supermarkt staat de laatste tijd dagelijks een aardig meisje dat over vlees en het milieu wil praten. Misschien wil een PvdA-politicus dat ook wel. Ik ben hoffelijk – dat is een probleem.