Vleeswaren

De afgelopen weken heb ik het al tientallen keren gehoord, een dreigende keiharde stem die uit de radio knalt: “WIE DENK JE DAT IK BEN? PIPO DE CLOWN?” Eerst dacht ik dat het reclame was voor een product dat ik niet kende, en vroeg ik me af wat het zou kúnnen zijn. Heb ik met veel reclame-uitingen die ik hoor – als ik ze zie is het me meestal wel duidelijk. 
Pas vorige week begreep ik dat het uit een Nederlandse televisieserie was, en blijkbaar een uitstekende: Klem. “Even serieus, moet je echt zien!” zeiden vrienden gisteren tegen me. Wordt steeds vaker gezegd, altijd over series: “Even serieus, moet je zien!” En als het dan in gezelschap is waarin bijna iedereen die al gezien heeft, gaat het enorm daarover. Misschien vond ik het tijdje geleden irritant, nu in ieder geval niet meer. Ik probeer te begrijpen wat er wordt verteld, wat meestal niet lukt, en dan bedenk ik er een eigen verhaal bij, waarin ik aangenaam verdwaal. 
Soms neem ik me enorm voor een serie `later’ te gaan bekijken. `Later’ is een woord dat ligt naast een stapel boeken en een doos foto’s die al langer dan tien jaar geleden geordend hadden moeten zijn (ordening is hier in een album plakken).
Even terug naar WIE DENK JE DAT IK BEN? PIPO DE CLOWN? Telkens wanneer ik die woorden hoor, schrik ik even op. Is vooral omdat ik ze náár vind. Zo zijn ze natuurlijk ook bedoeld, niet alleen in de serie, maar ook als ze in het dagelijks leven tegen je gezegd wordt. Misschien heb ik er dáárom last van: het kan best zijn dat in Albert Heijn ineens een man (geen vrouw) dat tegen je begin te schreeuwen als je per ongeluk tegen hem bent aan gelopen bij de vleeswaren. Wat zeg je dan vriendelijk? Dat is het punt: wéét je niet.