Vleugje

Graag lees ik over de stroopwafelbakker die 47000 euro subsidie ontving om met die stroopwafels aandacht te vestigen op het Oekraïnereferendum. Telkens zegt dat hij geen winst maakt, maar dat die subsidie alleen de kosten dekt. Hij meldt er niet bij dat hij zelf de grootste kostenpost is, maar dat geeft niet. Als je de boel zo openlijk oplicht, is het beslist amusant.
Ik wil het even over de geur hebben, de geur van verse stroopwafels dus. Die trekt aandacht. Ik probeer me nu even de geur voor te stellen, hier op mijn werkkamer waar geen stroopwafel te bekennen is. Moet er even mijn best voor doen, maar het lúkt: ik stel me voor dat ik op een koude lenteochtend over de markt loop en ja hoor, daar is de geur al.
Het zijn de topgeuren die je kunt ruiken zonder dat ze er zijn. We kennen ze, de geuren van gebakken brood in de ochtend, oliebollen, patates frites in de namiddag. Je krijgt er zin in krijgt én je humeur gaat tintelen. Hoeft niet alleen maar om een eetbaar aanbod te gaan. Pas geschilderd houtwerk, puntenslijpsel, gloednieuw boek, gemaaid gras, een tuin nadat het geonweerd heeft, de vroege ochtend van een dag die net begonnen is, een stille zomernacht (een zomernacht vol lawaai ruikt anders), de zee, sommige bloemen.
Het is altijd een goed idee door het dagelijks leven te lopen op zoek naar geuren waarvan je je meteen beter voelt.
Natuurlijk zijn er ook de geuren die mensen op zichzelf aanbrengen. Als aanbrenger is waakzaamheid geboden: alsjeblieft nooit te veel. Een vleugje kan perfect zijn. Onderschat het belang ervan nooit. Door de geur van stroopwafels kan Europa er anders gaan uitzien en wie weet heeft de rest van de wereld er ook baat bij. Om maar eens wat te noemen!
Zeggen we vaak tegen elkaar: `Wat ruik je lekker!’? Minder vaak dan: `Wat zie je er goed uit.’ Als je zegt dat iemand lekker ruikt, kan dat prachtige gevolgen hebben. Echt waar.