Vloerbedekking

De uitdrukking `iets onder mijn schoen  houden’ kende ik niet. Wel: onder de pet. Wil zeggen dat je iets weet, maar het niet zegt. Je kunt het er ook niet over hebben, ik bedoel dat je ook níet kunt zeggen dat je iets weet wat je voor je houdt. Dan wéét immers niemand dat je iets weet waarover je niets zegt. Maar het geeft natuurlijk wel een zekere status: onder jouw pet zit iets wat je daar (voorlopig) laat zitten. `Onder mijn schoen’ kan dus ook. Ik hoorde de heer Wilders het zeggen. Die heeft een geheim waarover hij in een geheim debat van gedachten wil wisselen. Hij heeft in een geheim overleg met de inlichtingendienst iets schokkends gehoord. Dat wil hij delen, maar wel in het geheim. Kamervoorzitter Anouschka vindt het `een ongebruikelijke situatie’. De wijze waarop de heer Wilders over het geheim spreekt, is van een magische schoonheid. Misschien is het inmiddels uitgelekt – het kan niet anders in Den Haag – maar terwijl ik dit noteer, is dat nog niet het geval. Als er niet in het geheim over het geheim gepraat kan worden, rest de heer Wilders niets anders dan het `onder mijn schoen’ te houden. Dat zegt hij hoorbaar met pijn in het hart, waardoor het geheim nog geheimzinniger wordt. Onder mijn schoen, dus niet onder de pet. Misschien suggereert hij dat het iets vies is. Dat zit er meestal onder je schoen, oude kauwgum, hondenpoep of ondefinieerbaar straatvuil, en binnenkort weer natte herfstbladeren. Iedereen vindt het lastig iets onder de schoen te hebben, vooral als je het zelf aanvankelijk niet in de gaten hebt. Je betreedt een receptieruimte met witte vloerbedekking. Je staat op het punt de bruid te kussen, als er iemand roept: `Wie heeft er hondenpoep onder de schoen?’ En op dat moment ruik je het. Je kijkt de bruid angstig aan en dan naar de witte vloerbedekking. Je wilt iets ongedaan maken, maar je weet niet hoe. Eerst maar eens op één been naar buiten.