Vloerbedekking

Het blijft wennen. Wanneer je een jaar of twintig geleden naar Frankrijk ging, als toerist, keerde je gecorrigeerd terug. Als je het er allemaal redelijk vanaf had gebracht, voelde je opluchting die de vakantie beslist iets extra’s gaf. De meeste Fransen hadden het niet zo op vakantiegangers en met hun afkeer gingen ze allerminst genuanceerd om.
Laat ik een gemiddeld hotel als voorbeeld nemen, zeg maar zo’n klein hotel in een klein dorp in de buurt van de snelweg. Je was op weg naar het zuiden, maar het zuiden was ineens toch net iets te ver weg. In het hotel rook het fel naar bleekmiddel en het had ook op het plafond vaste vloerbedekking. De uitbater was er door de reclassering te werk gesteld. Je was dus met alles blij, het ingestorte bed en ook de maaltijd die je gedwongen was in een bedompt zaaltje van het hotel tot je te nemen, varkenspens in bijtende tomatensaus.
Dat is allemaal voorbij. Ik noteer dit in zo’n hotelletje langs de snelweg naar het zuiden. Helemaal geen vaste vloerbedekking tegen het plafond. Het is allemaal zo uitnodigend dat je er bijna verlegen van wordt. Je vraagt of er ook wifi… De uitbater onderbreekt je, gaat je voor naar de hotelkamer en wijst dan op een kaartje dat op de binnenkant van de deur zit geprikt. Daarop staat het wachtwoord. `Als u problemen heeft, waarschuwt u me metéén.’ Omdat hij er toch staat, vraag ik of er in de buurt ook restaurants… De uitbater legt een hand op mijn onderarm: `Links van het hotel vindt u een restaurant met streekgerechten. Niet van de allerhoogste klasse, maar kwalitatief in orde. En honderd meter naar rechts treft u een pizzeria aan. En u weet dat de pizza een product is van de Italiaanse keuken?’