Voetjes

In de aankondiging van het journaal van acht uur worden alvast de hoofdpunten genoemd. Logisch, want daarvoor is het een aankondiging. Ik luister er nooit goed naar, ook omdat ik denk: ik hoor en zie het dadelijk wel. Even terug naar zondag, want toen lette ik wel scherp op. De presenator somde op: de Holocaustherdenking in Amsterdam, corona in China, Russische bombardementen, de Oranjes vieren feest op Bonaire.
Dat laatste vond ik interessant en ook grappig: er is van alles aan de hand, in Nederland en de rest van de wereld, en niet zo’n beetje ook, maar gelukkig wordt er ook nog ergens gefeest. Werkte meteen relativerend.
Dat was toen ik de beelden van de vreugde op Bonaire zag, nog meer het geval. Alles wat daarvoor werd gezegd en getoond, ging je niet in je koude kleren zitten, maar gelukkig, daar was onze koninklijke familie uitgelaten lachend aan het dansen. Die dag was het op Bonaire vooral over het slavernijverleden gegaan, maar dat onderwerp was min of meer tot op de bodem behandeld en nu hup, de voetjes van de vloer.
De afgelopen dagen keek ik nauwelijks televisie, maar toen ik dat een paar seconden wel deed, zag ik ze weer dansen. Misschien werden de beelden van zondag herhaald, maar ik geloof het niet. In onze overzeese gebiedsdelen danst men nu een eenmaal sneller dan hier, waar je beter gewoon kunt doen want dan doe je al gek genoeg. En onze koning, koningin en de kroonprinses dansen gelukkig graag gezellig mee en dat siert hen.
Ook zie ik hun voorbeeldfunctie. Terwijl ik geen danstype ben, zeg ik toch: meer dansen. Ernstig gesprek gehad op werk of thuis, daarna even dansen. Die inspirerende, warmbloedige Caribische muziek kan ook hier wonderen doen.