Vogel

Toen ik een jaar of tien was, woonde ik een dik halfjaar niet bij mijn ouders maar bij familie in het diepe zuiden des lands. Waarom dat was weet ik niet meer. Vaag herinner ik me het woord `aansterken’. Ik was leerplichtig en ging daar dus ook een tijdje naar een andere school. Op de tweede dag deelde de leerkracht plakken linoleum uit en een beitelachtig ding. Hij jaste met geel krijt een vogel op het bord en die moesten wij in het linoleum namaken. Gutsen, zo heet het.
Ik herinner me mijn paniek. Zoiets had ik nog nooit gedaan. In mijn echte woonplaats Nijmegen was er ander onderwijs. Ik keek naar de kinderen om mij heen, die mij een vreemde eend in de bijt vonden. Ze zagen dat ik me geen raad wist. Het leek wel alsof dat ze nog handiger maakte. De jongen naast me floot er zacht bij, de melodie van het openingslied van Pipo de Clown. Toen ik wilde doen wat hij deed, haalde ik de hand open waarmee ik het linoleum vasthield. Ik probeerde net te doen alsof dat niet zo was en dat maakte het juist erger. In grimmige stilte keken alle kinderen mijn richting uit, terwijl de onderwijzer met een theedoek toesnelde. Het schoolhoofd reed me in een wrakkig autootje naar het ziekenhuis en ik besefte dat het beiteltje het tweede gereedschap was dat ik doelgericht vasthield. Het eerste: het hamertje van Hamertje Tik, toen al lang geleden. 
Bij ons thuis deed mijn moeder het reparatiewerk. Mijn vader en ik mochten ons er niet mee bemoeien, wat ik met terugwerkende kracht goed begrijp.
Kinderen krijgen vanaf dit jaar op de basisschool verplicht techniek. Met stanleymesjes en zagen en zo. Meteen zit ik weer in het wrakkige autootje van het schoolhoofd: “Let verdorie dan ook goed op!”