Vogeltje

Wanneer ik het iemand over rolpatronen hoor hebben, verflauwt mijn aandacht meteen. Komt misschien doordat ik het te vaak gehoord heb. Ik lees een onderzoek van een sociologe die onderzocht heeft hoe mannen en vrouwen in kranten worden afgebeeld. Foto’s dus. Grof samengevat: mannen zijn op die foto’s serieuzer te zien dan vrouwen. Die lachen meer bijvoorbeeld. De sociologe vindt dat niet best. Kijk ik liever naar iemand die lacht dan naar iemand die ernstig kijkt? Geloof het wel. Waarom is dat zo? Omdat iedere lach aanstekelijk werkt, althans op mij. Ik denk dus niet in rolpatronen, maar ga waarschijnlijk te kort door de bocht. Maar ach, ik heb bewondering voor mensen die het lukt op foto’s te lachen. Wil ik ook graag, maar meestal is het geen gezicht. Dat ik een lach in huis heb, weet ik zeker, maar die kan ik niet op bevel manifesteren. Als kind ook al niet. Ik zie er vaak verschrikt uit. Komt door `Kijk eens naar het vogeltje’. Vogeltje? Waar dan? Ik dacht dan dat iedereen een vogeltje zag, behalve ik, en meteen vroeg ik me af hoe dat kwam. Daarmee begint veel. Ze figureerde hier al eens vaker, maar graag denk ik aan de fotografe die me vroeg aan seks te denken. Om die vraag moest ik lachen. Van dat moment kwam een foto. Vervolgens dacht ik aan seks. Daar kwam ook een foto van, maar dat was een andere foto. Op die foto was een persoon te zien die dacht: kijk mij eens aan seks denken! Eerste foto was oké, tweede minder. Als ik nu gefotografeerd word denk ik aan iemand die me vraagt aan seks te denken.