Vogeltje

Het was dinsdagavond, geloof ik, het Jaaroverzicht van het Journaal, vijf kwartier diepe duisternis, met af en toe een lichtpuntje. Ik probeer me die lichtpuntjes voor de geest te halen, maar kan alleen maar op een bijzonder vogeltje komen dat zelden in ons land te zien is, en waarvan ik de naam vergeten ben. Fanatieke vogelliefhebbers kwamen ogen tekort. Graag keek ik met ze mee. Klein goed voornemen: volgend jaar meer op vogeltjes letten. Maar nu wil nog steeds dat Jaaroverzicht niet uit mijn hoofd. Het had in plaats van vijf kwartier ook een paar uur kunnen duren, maar het zou er niet lichter op worden.
Ik merk dat er in de laatste decemberdagen nog maar weinig nieuws bij kan, zeker geen nieuws waarover iedereen meteen weer een mening wil hebben. Alsjeblieft even geen mening meer over Sylvana of over de strafrechtadvocaat Theo Hiddema, die telkens topadvocaat wordt genoemd, en die ook de politiek in wil. Ik voel ook dat er in mij een mening gaat te pruttelen, een mening die begint met de gedachte dat de topadvocaat geen man is met opvattingen die ons naar het licht leiden. Er zijn ook mensen die vinden dat hij de dingen zo grappig kan zeggen, maar die moeten maar eens goed luisteren, want… Ho! Ik roep mezelf tot de orde: vandaag en morgen geen meningen meer. Zondag liever ook niet. Ik ben aan zee en loop zo nu en dan over het strand, verzonken in gedachten die in melancholie verdwijnen. Graag kijk ik naar een vogeltje dat ongelooflijk bedrijvig bij het water in de weer is, voortdurend op zoek naar lekker eten. Het rent zo snel dat je zijn pootjes soms nauwelijks ziet bewegen. Ik meen dat hij Drieteenstrandloper heet, maar weet het niet zeker, ik weet niets zeker.