Vol

Uit mijn late kindertijd herinner ik me een wegrestaurant dat De Lucht heette. Misschien bestaat het nog en heet het dus ook nog zo. Volgens mij in de buurt van Den Bosch. Terugkerend van vakantie gingen mijn ouders, zusjes en ik daar eten, zodat we voor 100% tevreden thuiskwamen, én een leuke vakantie én De Lucht. Het eten was zéér vaderlands en we mochten thuis nooit zeggen “Ik zit vol”, maar daar wel.
Voor mij was het de laatste keer dat ik in een wegrestaurant zat. Althans in Nederland. In het buitenland kan het soms niet anders en zodra je er binnenkomt, begint er al spijt te knagen, zeker in Frankrijk, maar dat is niet erg, want is allemaal je eigen schuld. Had je je reis maar beter moeten organiseren.
Ik lees dat La Place wegrestaurants gaat runnen, om te beginnen een stuk of achttien. Beloofd wordt dat alles verser dan vers is. Zal vast zo zijn, maar het lijkt me toch een misverstand. In mijn vrienden- en kennissenkring bevinden zich nogal wat fijnproevers, maar ik weet zeker dat geen van hen langs de snelweg gaat eten omdat het daar verser dan vers is. Je rijdt over zo’n weg om ergens naartoe te gaan, niet om een restaurant aan te doen.
Zelf kan ik weleens overvallen worden door hongerklop, maar dan stop ik bij een tankstation. Wat je langs de snelweg kunt eten, moet een beetje vies zijn. Dit inzicht deel ik met veel dierbaren. Er zijn tankstations waarvan ik weet dat ze zeer foute gehaktballen te koop aanbieden. “Uit de jus” staat er kraaiend bij. De ballen liggen een eigen leven te leiden in een horeca-emmer, je moet ze er met een vork uit prikken en dan dus zo’n aller-smerigst wit bolletje erbij, bijna net zo sponzig als de bal. Daarna kun je alles aan.