Vol

Altijd voel ik lichte wanhoop als ik weinig snap van informatie die wel voor mij bestemd is. Lichte wanhoop, zeg ik, dus niet echt erg, maar toch. 
Gisteren op de radio was er in het nieuws een bericht over restaurants die op 1 juni weer open mogen. Er werd net gedaan of het ook zo wás, maar volgens mij is het nog afwachten. Het ging over het aantal personen aan een tafel. Mochten er twee zijn of vier, behalve als je familie was, dan maakte het niets uit. Zoiets. En natuurlijk bij de ingang handen ontsmetten. 
Raar dat ik dan ga nadenken over de vraag wanneer je precies familie bent. Ben ik meteen kwijt of je nu met twee of vier personen aan een tafeltje mocht, maar ik ben slecht in getallen. Er zullen vast mensen zijn die zeggen: we zijn allemaal familie. Zit best wat in. Gaat het om het familiegevoel of moet je ook geregistreerd zijn, dus dat je een bewijsdocument van de Burgerlijke Stand bij je hebt: “Alstublieft, ober. En heel graag een zomerschnitzel met gebakken aardappels.”
Zijn er ook obers die zeggen: “Familie? Ja, dat kan iedereen wel zeggen, meneertje. Huphup, naar de garderobe!” 
Ander puntje is dat veel restaurant al tot in augustus vol zitten. Reserveringen tuimelen over elkaar heen. Ik begrijp, maar weet niet zeker of ik dat goed begrijp, dat je hier en daar al wat geld dient over te maken, omdat het zeker moet zijn dat je ook komt. En niet in de loop van de avond binnendruppelen, nee zeg, je spreekt voor de eerste shift af of de tweede. Langer dan twee uur mag je niet blijven zitten. Ik denk meteen aan de voordelen, bijvoorbeeld dat je als je in de eerste shift zit, nog iets aan je avond hebt.
Ik voorzie veel digitaal aanmelden en inloggen en nog eens inloggen.