Voorlopig

Als ik vrijdagmiddag door Parijs had gelopen, het theater Bataclan was gepasseerd en gezien had dat daar die avond de Eagles of Death Metal optraden, had ik misschien wel een kaartje gekocht, als dat nog kon. Prima band die stevige muziek maakt, niet zo heftig als hun naam suggereert. Daarvoor lekker biertje gedronken, daarna ergens wat gegeten. Want zo gaat dat. Denk je. Maar misschien gaan wel steeds vaker de dingen niet zoals ze moeten gaan. Niets is meer zoals het was. Vrijdagavond hoorde ik pas laat wat er aan de hand was in Parijs. Als je dan de televisie aanzet, zie en hoor je alles telkens opnieuw en telkens opnieuw kun je je ogen en oren niet geloven, terwijl de sirene die in je eigen buurt klinkt, dreigender is dan ooit. Je kunt je bijna niet bewegen terwijl je naar de beelden kijkt. Het lijkt ook alsof alles geen afloop heeft, alsof dit het is waar we in verzeild zijn geraakt, alsof het verstrijken van de tijd hier niets meer mee te maken heeft: dit is de wereld nu, voorlopig blijft het 13 november. Op de zaterdagmarkt was het stiller dan normaal en ik vroeg me af of dat iets met Parijs te maken had, of we bang worden voor druk bezochte plekken. Dat is de bedoeling van de terroristen die in Parijs tekeergingen. Terwijl ik weer naar huis liep, stelde ik me een kind voor dat ergens in de toekomst met vader of moeder begint te praten: `Zeg, jouw zusje dat daar op de foto staat, werd toch doodgeschoten, lang geleden, toen ze uitging in Parijs? Vier van haar vriendinnen toch ook? Een heleboel mensen toch? Waarom wás dat?’ Wat antwoordt vader of moeder? Hetzelfde als wij nu. Dat er geen enkel antwoord op die vraag bestaat, omdat die vraag er niet toedoet, want welk begrip kan een antwoord veroorzaken? Je kunt zeggen dat het daarom geen zin heeft die vraag te stellen. Er valt van alles te verklaren zoals we dit weekend hoorden, maar aan die verklaringen hebben we niets.