Voorrecht

Een zonnetje is net niet voldoende. Dat zeiden ze gisteren al vroeg op de radio: dat er een zonnetje zou zijn. De lente is begonnen, je moet zonder jas naar het stembureau kunnen lopen, met dat mooie lentelied van Anouk in je hoofd. Maar dus net niet.
Ik deed alsof het wel zo was, dat het zonnetje geen zonnetje was, maar gewoon een lekkere zon, en was zonder jas gegaan. En waar ik al bang voor was: op het stembureau ging het over het weer. Twee vrouwen hadden het erover, net voorbij de ingang van de school waar ik op iedere verkiezingsdag weer zin krijg opnieuw naar school te gaan, niet alleen opnieuw naar school, maar met alles opnieuw te beginnen, wat op een verkiezingsdag een uitstekende sensatie kan zijn.
In een stemlokaal moet het niet over het weer gaan, maar over onze fascinerende democratie en het voorrecht daar een steentje aan te kunnen bijdragen.
De voorzitter van het stembureau kende ik niet persoonlijk, maar wel herinnerde ik me dat ik hem maandag bij de groenteboer zag. Daar vroeg hij om vastkokende aardappels. Dat zei hij twee keer: vastkokende. Het deed iets met zijn autoriteit van voorzitter.
Wel weer fijn dat ik mijn rijbewijs moest tonen. Ik heb niet voor niets anderhalf jaar les gehad en zes keer examen gedaan. Zestien jaar geleden, en in al tijd heb ik het in een verkeerssituatie maar één keer moeten laten zien: op de fiets had ik op de stoep gereden. Ik was er gloeiend bij.
Ik dacht aan mijn mooiste wandeling van en naar het stemlokaal, in de stralende zon. Was halverwege de jaren zeventig in Nijmegen. Vijf dagen ervoor had ik Joop den Uyl  bezielend in De Vereeniging horen spreken. Toen hij De Internationale begon te zingen, zette hij zijn bril af.