Voorschriften

Het zijn meestal spiegels op andere plekken dan in je eigen huis. Je loopt er langs of staat er ineens per ongeluk voor en denkt `Nou ja’ – of zoiets. Die gedachte betreft je lichaam. Ik had het gisteren in de toiletruimte van een restaurant waar ik me zojuist met een nogal intense maaltijd had beziggehouden. In die toiletruimte was een wand één grote spiegel. Had ik niet gedaan als ik restauranteigenaar was. Er zijn gasten die dan kunnen schrikken. Ik bijvoorbeeld. Over een maand ben ik weer enige tijd aan zee en terwijl ik in die kolossale spiegel keek, zag ik mezelf naar het water lopen, op weg naar wat een frisse duik wordt genoemd. Het was geen tafereel dat me monter stemde. Het probleem is dat ik slechte ervaring heb met diëten. Veel diëten lijken me ook onzin, want je kunt zelf ook wel bedenken hoe je gezond kunt eten, maar ja, we hebben nu eenmaal behoefte aan voorschriften. Bij mijn laatste dieet vlogen de kilo’s er zo wild vanaf dat mijn lichaam dat absoluut niet aankon en een tegenaanval begon. Mijn huisarts moest Prednison voorschrijven. Dat kon niet de bedoeling zijn. Ik zat hierover te mijmeren toen ik las dat sommige voetbalclubs in Nederland, waaronder Vitesse, supporters een dieet gaan aanbieden, weliswaar pas na de zomer, maar toch. De clubs verwachten dat supporters daaraan graag meedoen omdat ze bij hun club willen horen. Waarschijnlijk steekt dit plan psychologisch sterk in elkaar, maar dat kan ik niet beoordelen. Het dieet heet Eurofit. Aan dat woord bleef ik haken. Ik weet niet of het een stérke naam is en dan denk ik niet eens aan Griekenland. Door die naam belooft het dieet te véél. Toen de gulden nog bestond, had ieder product waarin `euro’ voorkwam, iets sombers. In de jaren zeventig was er in Nijmegen een Eurocenter, een supermarkt met een Bulgaarse uitstraling. Daar kon je onder meer Europils kopen. Daarvan moet ik dus nog steeds op dieet.