Vooruit

Voordat ik er erg in had, zat ik zaterdagmiddag tóch te kijken. Sinterklaas die in Apeldoorn arriveert. Niet per boot, maar per trein. Wist eerst niet waarom dat was, maar Dieuwertje legde het gelukkig uit: het oude paard was met pensioen en het nieuwe was bang voor water. 
Uiteraard was er weer een hoop gedoe, trein die niet wil rijden, paard kwijt, maar dat hoort erbij, want de mensen die het evenement organiseren, denken nog steeds dat kinderen niet genoeg hebben aan Sinterklaas die naar hen zwaait en Pieten die gek doen, met pepernoten natuurlijk. Ik ben al een tijdje geen kind meer, maar weet toch nog dat dat voldoende is. Een verhaaltje erbij hoeft niet per se.
Dieuwertje kan er allemaal niets aan doen. Min of meer het eerste wat ze zei was: “Het is allemaal heel spannend.” Dat zegt ze ieder jaar en heeft daar gelijk in. Dat is het. Het is de weldadige spanning die ik al levenslang ken. Er komt nog een andere spanning bij. Of volwassenen niet met elkaar op de vuist gaan vanwege botsende standpunten, maar die spanning probeer ik aan me voorbij te laten gaan. Ik wil de spanning die Dieuwertje bedoelt. 
En ik stond daar ook. Op het Stationsplein. Tussen alle kinderen van de Veluwe. Ik zong met burgemeester Petra mee. In de trein zei Sinterklaas dat je soms even achteruit moest om weer vooruit te komen. Goed gezegd. Hij had het over de trein, maar het gold voor alles.
Toen hij was gearriveerd, riep hij vaak “Hallóótjes” of “Hallódido”. Ook goed. Er was één beetje rare Piet die cadeautje uitdeelde die kinderen pas thuis mochten uitpakken. Telkens als hij dat gezegd had, lachte hij érg vreemd. Dieuwertje noemde hem Malle Pietje. Hoop dat daar geen moeilijkheden van komen.