Vooruitzicht

Misschien geen kwestie voor de maandag, maar wat denk je als je hoort dat je nog maar een jaar te leven hebt. Nee, wat neem je je voor? Waarschijnlijk zijn die voornemens er niet meteen als je het hebt gehoord, maar komen ze daarna. Ik lees een interview met de schrijver Renate Dorrestein, een erg aardige collega die ik graag tegenkom. Ze is 63 is, zo ziek dat ze nog maar een jaar heeft, maar kan nog veel. Het was al in kleine kring bekend, maar nu is het openbaar geworden. Helpt het je als veel mensen het weten? Geen idee.
In mijn directe omgeving maakte ik het nog niet vaak mee, gelukkig. Dus dat de resterende tijd zo afgebakend was. Ik denk nu Karel Glastra van Loon, ook schrijver. Geen jaar, maar korter. We zaten in een café toen hij het zei: acht maanden. Het werden ook acht maanden.
Het interview met Renate Dorrestein bewaar ik nog even. Ze ontleent kracht en troost aan haar geloof in God, lees ik. Ze is niet aan een kerk verbonden, maar wel katholiek opgevoed. Dus ook met de belofte van een hemel waar we allemaal terechtkomen. Ze zegt: “En daar gaan we het heel fijn hebben.” Met dat vooruitzicht ben ik ook grootgebracht. De hemel werd als zo’n gelukzalige plek voorgesteld dat ik me afvroeg waarom we niet er niet allemaal metéén heen gingen. Dat vroeg ik ook aan de pastoor die op de lagere school bars godsdienstlessen gaf. De geestelijke had last van mijn vraag en blafte dat we die bestemming eerst moesten verdienen. Ik vooral, meen ik. Van die woorden raakte ik behoorlijk in paniek.
Het interview met Renate Dorrestein gaat over levenskunst. Het kan een inspirerende vraag zijn wat je gaat doen als je nog een jaar hebt. Ook als je leven nog veel langer duurt.