Voorzichtig

Zaterdag zag ik een krantenfoto die vrijdag was gemaakt op de Europese top. Onze premier en de premier van Denemarken staan ruzie te maken met de Hongaarse premier Orbán. Ze dragen mondkapjes. Van Orbán zie je alleen het achterhoofd. Van de premiers vooral de ogen. Die van onze premier spugen vuur, in die van de Deense gloeit woede.
Over zo’n foto kun je van alles denken, bijvoorbeeld over de verhoudingen binnen Europa, over de opvattingen van Orbán die goed aan zijn harde achterhoofd te zien zijn, maar ik dacht ook: het einde van een tijdperk dat ongeveer zeven maanden heeft geduurd, de mondkapjes. Wat premier Rutte zei was niet mis, dat zag je aan zijn ogen. Die ogen moesten zijn woorden assistentie verlenen. Het gezicht van de Deense premier, Mette Frederiksen, herinnerde ik me niet van eerder, maar terwijl ik het voor de helft zag, voelde ik behoefte aan het geheel. 
Vanaf zaterdag kregen emoties weer meer ruimte, werden we weer kenbaarder en ik vroeg me af of dat wennen zou zijn. Het afgelopen weekend was ik nauwelijks onder mensen, dus ik weet het niet. Gebeurt er wat met ons nu we weer helemaal zichtbaar worden? Lachte ik onder het mondkapje anders naar mensen omdat die lach toch niet te zien was? Was ik in sommige situaties minder verlegen?
Natuurlijk is er minder gedoe: terug naar huis gaan omdat je het mondkapje vergeten bent, op je donder krijgen omdat je het niet draagt, maar dat zijn details, het gaat om meer.
Ik was trouwens vergeten dat we in de afgelopen anderhalf jaar een tijdje in sommige winkels flinterdunne handschoenen moesten aantrekken, witte, zwarte of blauwe. Vond ik wel iets hebben. Alsof je héél voorzichtig met alles moest zijn. Houd ik vaak van.