Voorzitter

Wanneer ik dadelijk naar het stemlokaal loop, vol democratische trots, met opgeheven hoofd, borst vooruit, weet ik gelukkig wat me daar te doen staat. Toen ik een stemwijzer had ingevuld, begreep ik wat ik wilde en dat verraste me niet tot mijn opluchting. Er bleven twee partijen over en ik moest nog wat extra vragen beantwoorden. Er won er een, maar ik koos vol overtuiging voor de andere. Zo’n soort wijzer zou ik ook op andere momenten in mijn leven bij de hand willen hebben.
Ik verheug me op de stemlocatie, ook op de functionarissen. Ik las in deze krant dat je daarvoor een korte opleiding moet volgen. Een van de vrijwilligers zegt zich te verheugen op de verhalen die mensen hem komen vertellen. Wist niet dat dat ook kon.
Op mijn stembureau zit al een paar verkiezingen dezelfde voorzitter, een man aan wie te zien is dat hij blij is voorzitter te zijn. Ik vind het aangenaam zoiets vast te stellen. Het maakt de grote boze buitenwereld even klein en intiem. Als mensen beetje macht in handen krijgen, verandert hen dat meteen. Hier gaat het om macht die weinig teweeg kan brengen, maar toch. Het is niet niks.
De vorige keer zat naast hem een vrouw aan wie ik mijn oproep en identiteitsbewijs moest laten zien. Ze had een enorm geruststellende uitstraling. Dat hoorde je ook aan hoe ze mijn naam en nummer uitsprak, maar dat deed ze pas toen ze me na het bestuderen van mijn rijbewijs goedmoedig had toegeknikt, terwijl ze haar ogen een fractie van een seconde dichtkneep. Leuke tantes in onze kindertijd konden ook zo naar je kijken. Je dacht dan meteen: alles komt goed vandaag.
Ik hoop dat ze er weer is. Altijd stimulerend zo bevestigd te zien dat je bent wie je denkt te zijn.