Vraag

Of ik het verontrustend moet vinden, weet ik nog niet, maar het hakte erin toen ik las dat 95% van de artsen en 92% van de verpleegkundigen vinden dat het publiek te hoge verwachtingen heeft van de geneeskunde. Via een paar niet al te lange omwegen kom je dan ook terecht bij de vraag hoe je denkt over een levensverlengende behandeling. Nogal wat artsen raden die veel patiënten aan, terwijl het voor henzelf niet hoeft, als ze in de schoenen van die patiënten stonden. Was allemaal te lezen in het vakblad Medisch Contact van woensdag. Een onderzoek dus. Met opmerkelijke resultaten. Dadelijk moet ik een kleine operatie ondergaan, Routinedingetje. Mag waarschijnlijk tegen de avond weer naar huis. Waarschijnlijk, want de chirurg die met mij in de weer gaat, vroeg of ik gereanimeerd wil worden. Eerst had ik een inleidend gesprek met zijn coassistente, door de chirurg `de jonge dokter’ genoemd. Ze stelde losjes indringende vragen en zei na ieder antwoord `alright’. Vond ik prettig. Toen kwam de chirurg zelf.Ontspannen nam hij plaats op het bed dat op de kamer van de jonge dokter stond, en toen zei hij dus: `Ja, ik moet u nog iets vragen.’ Hij kondigde die vraag aan zoals een agent dat doet als die bijna klaar is met een bekeuring: `Ik moet u nog één vraag stellen, maar die hoeft u niet te beantwoorden. Waaróm reed u door rood?’ De chirurg liet een korte stilte vallen na zijn aankondiging. Ik was dus benieuwd naar die vraag. Ook de jonge dokter keek een beetje gespannen. Daar kwam die: `Wilt u gereanimeerd worden?’ Ik zei dat dit de eerste keer was dat me die vraag gesteld werd. De chirurg knikte glimlachend: `We moeten het vragen.’ Ik dacht even na over mijn antwoord, maar vond dat dit niet te lang moest duren, ik zei: `Doe maar.’ De jonge dokter zuchtte zacht: `Alright.’ De chirurg knikte weer en zei: `Dan gaat u nu met de slaapdokter praten.’ Woord was ook nieuw voor mij.