Vriezer

Er is een woord waartegen ik altijd opzie, en ik was benieuwd wanneer ik het dit jaar voor het eerst zou tegenkomen. Was gisteren: kerststress. Wordt meteen bij verteld hoe je die moet voorkomen: een to-dolijst maken, nu al, het is nog november. Als me wordt geadviseerd een to-dolijst te maken, voel ik weerstand. Ik heb het één keer gedaan met het oog op een lange vakantie ver weg. Toen ik de lijst had gemaakt, was ik een tijdje niet in staat me te bewegen. Als je voor zo’n lijst gaat zitten, maak je die langer dan strikt noodzakelijk is. 
Je kunt nu al boodschappen doen voor de kerstdagen: houdbaar eten en drank. Deskundigen raden zelfs aan gerechten te bereiden en die in te vriezen. Ik weet helaas zeker dat ik me daartoe niet kan zetten. Bovendien: stel dat er iemand op bezoek komt die vraagt wat je staat te doen, kun je dan zeggen: “Ik werk aan het kerstdiner”? Niet dat het me veel kan schelen wat anderen van me denken, maar je moet niet te ver gaan.
Hoort het niet bij de kerstdagen dat je alles op het laatste moment doet? Op 24 december verwilderd door de supermarkt lopen, een bekende tegenkomen, vragen “Gaat het?”, ja, de gekte delen, verbondenheid die je goed doet, heerlijk, die kerststress. En ’s avonds uitgeput bij de boom gaan zitten. Met de kerstbijlagen van de kranten, en je afvragen hoe het morgen moet, maar dan meteen vaststellen dat het nog vandaag is. 
Wat lijkt me het saai als je alles op orde hebt met behulp van een in november gemaakte to-dolijst. Wat moet je dan die dagen? Daarvan zou ik kerststress krijgen: iedereen om je heen is in de weer en jij zit daar maar beetje te zitten. Met de saus voor de vitello tonnato in de vriezer. O, die moet eruit!