Vrolijk

Ineens is er een fijn verschijnsel: de eerste Nederlandse verhalenmachine. Is niet een apparaat dat zelf verhalen maakt, nee, een voorziening waaruit je een kort verhaal kunt trekken. Druk op de knop is voldoende. Gratis ja. De machine komt voorlopig in Utrecht te staan, daar is deze week een literatuurfestival, maar op andere plaatsen kan natuurlijk ook. Er zitten verhalen in van onder meer Remco Campert en Manon Uphoff. En ook van mij, voeg ik er voor deze gelegenheid vereerd aan toe.
Van dit soort initiatieven houd ik zeer. Ze zijn goed voor ons humeur en maken de dagen wat lichter, wat in deze tijd geen kwaad kan, sterker nog: wat nooit kwaad kan.
Er zouden ook machines moeten komen met poëzie erin. Of muziek en dan bedoel ik uiteraard iets anders dan de jukebox (waar is die toch gebleven?), maar met nieuw werk van componisten. Er zijn er veel in Nederland, van allerlei muziek, en zo’n machine leent zich bij uitstek om iets nieuws onder ons te brengen, al was het alleen maar bij wijze van voorproefje. Je luistert ernaar bij bijvoorbeeld de uitgang van het station en terwijl je naar je fiets loopt, fluit je een melodie die nog bijna niemand kent. Alleen al van de gedachte word ik vrolijk.
Ook mooi zou zijn een apparaat waaruit je een compliment kunt trekken. Aan het begin van de dag kunnen we daar behoefte aan hebben. Maar het moeten uiteraard wel buitengewone complimenten zijn, complimenten die je nog nooit gehoord hebt, verzonnen door mensen die qua complimenten van wanten weten. Compliment voor hoe je eruitziet, voor wat je van plan bent, natuurlijk ook een veelomvattend compliment waarvan je meteen zin in alles krijgt. Naam van de machine: de Complimaat.