Vrolijkheid

Zaterdagmiddag zie ik voor het café hier op de hoek een paar kennissen, die op het punt staan naar binnen te gaan. Ik wil voort want houd niet van volle cafés op zaterdagmiddagen. Een van mijn kennissen roept dat ze hét gaan vieren. Ik vraag wat precies, ik houd slecht bij wat allemaal gevierd moet worden. 
Nou, dat Dry January voorbij is: “We mogen weer.” 
O ja, denk ik, het is 1 februari, alles gaat weer door. Ik las ook al wat stukken in kranten waarin mensen vertelden hoe het was, maand niet drinken. Ik lees zulke artikelen maar met één oog, want vind het meestal gezeur. Ik denk daar te primitief over: je doet het of je doet het niet, klaar, verder er niet te veel over miepen. Heb ik ook met roken: wil je stoppen of wil je niet stoppen, meer is het niet, want als je iets wilt, wil je het, je moet er alleen voor zorgen dat je het met hart en ziel wilt. Het hoeft niet moeilijk te zijn het op die manier te willen. Zo moet je niet praten over mensen die gezond willen doen, ik weet het, maar toch praat ik zo wel en ik vind dat dat mag als ik zaterdagmiddag dat café passeer.
Ik herinner me een gesprek in het ziekenhuis, paar jaar geleden. De arts vroeg of ik dronk. Ik knikte en ze vroeg hoeveel. Toen ik die vraag beantwoord had, zei ze: “Zou ik iets aan doen.” Voor de vorm vroeg ik maar niet wat, wel: “Als ik het alleen in het weekend doe?” Vond ze een onaangenaam voorstel: “Dat is juist heel slecht, door de week niets en dan ineens wel.”
Ik begin hier niet over voor dat café, want ik wil het feestje niet belerend bederven, ook al vind ik veel feestjes aanstellerij. Dat is weer een andere kwestie, waar ik mijn mond over houd want ik ben gek op vrolijkheid, zeker van spontane.