Vruchten

Inmiddels is de Boekenweek twee dagen aan de gang en heb ik al één lezing over Verboden Vruchten (thema!) achter de rug. Met schorre stem. Vrijdagavond op het Boekenbal was het zo druk en lawaaierig dat je alleen maar kon schreeuwen. Toen ik klaar was met schreeuwen, vond ik het een mooi moment om naar huis te gaan. Om kwart over twaalf zat ik te staren aan de keukentafel en na te denken over de Verboden Vruchten in mijn leven. En ook probeerde ik een antwoord te geven op de vraag wat een Verboden Vrucht precies is. Daardoor werd het toch nog laat.
Voordat je binnen was op het Boekenbal, moest iedereen in een rij staan. Die was ongeveer 100 meter, misschien nog iets langer. Ik sta niet graag in rijen, maar vrijdagavond vond ik het niet erg.
Zaterdag belde ik een vriend die ook in die rij had gestaan en het ook niet erg had gevonden. Hij wist ook waarom, maar hij is niets voor niets filosoof, hij zei: “Je bent er in feite al, je hoeft nergens mee heen en het is niet nodig aan iets te denken dat veel aandacht opeist.” Daar zit iets in, dacht ik. In de meeste rijen wacht je op iets waarin je nauwelijks zin hebt: de boodschappen afrekenen, een kaartje kopen voor iets wat nog moet komen, om postzegels vragen. Dit was een andere rij, een rij bovendien waarin iedereen vrolijk was, want blijkbaar vond iedereen die rij wel grappig.
Op de rode loper werd ik gefotografeerd terwijl ik gearmd liep met een prachtige collega die zwanger was. Met die zwangerschap heb ik verder niets te maken.
En als altijd: gisteren vond ik in het jasje dat ik vrijdagavond droeg, een briefje waarop drie data staan. Dat zijn de afspraken die ik op het bal heb gemaakt. Alleen de data. Geen namen, niets.