Vuist

Van vrolijkheid ben ik een groot voorstander, altijd, overal. Maar er moet geen dwang achter zitten. Uit mijn kindertijd herinner ik me: “Kijk eens vrolijk!” Kon ik weinig mee, ik werd er zeer nerveus van. Later kreeg die aansporing een variant: “Je mag best wat vrolijker kijken.” Hoor ik nog weleens, voor mij meteen aanleiding een straatje om te gaan. Het kan heel goed zijn dat ik vrolijk ben, maar helaas niet zo kijk. Je kunt trouwens niet in alle omstandigheden vrolijk kijken, zeker niet als iedereen om je heen hartstikke ernstig is. Krijg je: “Valt er soms iets te lachen?” 
Mevrouw Hamer, de informateur, vindt dat de kabinetsformatie `een beetje vrolijkheid’ wel kan gebruiken. Iedereen zit nog steeds nogal vast. Ze dacht dat de vakantie voor wat ontspanning zou zorgen, maar dat is niet zo. Er is blijkbaar, ik citeer Sigrid Kaag, `een aanzet tot een opzet van een regeerakkoord’, maar dat klinkt niet echt voortvarend, ook omdat er met eventuele coalitiepartners waarschijnlijk niet over die aanzet tot een opzet van een regeerakkoord gesproken gaat worden. Het mag alleen nog over `lijnen’ gaan.
Van mevrouw Hamer weet ik niet of ze met de vuist op tafel kan slaan, maar dat zou nuttig zijn. Waarschijnlijk hangt om alles de grauwe waas van respect voor elkaars standpunten, zonder dat die standpunten inspirerend worden.
Vandaar haar voorstel de boel wat vrolijker te maken. Daarom verhuizen de gesprekken naar een andere locatie, weg uit de bedompte vergaderzaal waar iedereen tot nu toe bokkig tegenover elkaar zat. Belangrijkst pluspunt van de nieuwe ruimte: groter. En er zit een tuin bij. Vooral dat laatste is essentieel, want daar kan iedereen `stoom afblazen’. Vrolijk!