Vuist

In de late namiddag ga ik graag naar naar het café op de hoek, even weg uit de kleine wereld van mijn werkkamer naar een andere kleine wereld waarin je je paar momenten kunt verschansen voor wat er vanuit de grote wereld op je afkomt. Voorheen lagen daar de avondkranten, maar die bestaan niet meer, wat ik nog steeds betreur.
Ik zit er vooral te mijmeren. Beetje naar buiten staren. Het is een café met hoge ramen en daarachter speelt zich veel dagelijks leven af. Ik probeer me niet af te vragen wat er in dat dagelijks leven allemaal zou kunnen gaan veranderen.
Gisteren komt er ineens een man binnen aan wie alles te veel is, zijn omvang, de vlezigheid van zijn gezicht, het veel te nette, veel te luchtige pak dat om hem heen wappert en op de groei gekocht lijkt. Ook zijn entree is te veel. Hij vult met zijn onrustige aanwezigheid de hele ruimte.
Zijn gezelschap is een dunne vrouw in prachtige kleren, niet opzichtig, maar toch onweerstaanbaar. 
Hij laat zich vol puffende opluchting op een stoel ploffen, zij neemt in waardige rust tegenover hem plaats, afwachtend en ja, tolerant, zonder dat ik weet waarom ze tolerant moet zijn, terwijl ik toch zeker ben van het belang ervan.
“Hebt u blond bier?” vraagt de man hard en feestelijk aan het bedienend meisje.
Ik verdiep me weer in het uitzicht op het dagelijks leven buiten.
Dan ontstaat er opwinding aan het tafeltje waaraan de zeer aanwezige man en vrouw zitten met glazen blond bier. De vrouw heeft haar armen vragend gespreid.
De man zegt op volle kracht, terwijl hij met zijn vuist op tafel beukt: “We maken er hoe dan ook een gezellige kerstavond van!”
Fascinerend daarover in maart zo gedreven te beginnen. Zou iedereen moeten doen.