Vurig

Vanavond en vannacht zijn er heel wat vallende sterren te zien. Afgelopen nacht geloof ik ook, maar toen had ik dringende bezigheden binnenshuis. Hoe het zit met vallende sterren is me al vaak helder uitgelegd, vooral toen ik jong was en me veel uitgelegd moest worden, maar die informatie werd overschaduwd door donkere nervositeit. Dat kwam doordat je een wens moest of mocht doen, maar dan wel heel vlug, want als de vallende ster gevallen was, stelde je wens niets meer voor. 
Het was vergelijkbaar met het uitblazen van de brandende kaarsjes op de verjaardagstaart. Als je die in één keer uitblies, kwam je ook in aanmerking voor een wens. Dat moest met gesloten ogen gebeuren en je mocht niet zeggen wat je wenste. Of dat laatste ook het geval is met een vallende ster, weet ik niet. Een taart met brandende kaarsjes krijg ik al geruime tijd niet meer, terwijl ik toch gewoon ben doorgegaan met jarig zijn. Dus alleen een vallende ster als wensmogelijkheid blijft over. 
Als kind dacht ik dat ik moest wensen dat ik alles mocht wensen wat ik wilde. Heb ik gedaan, maar later in bed lag dacht ik: ik had moeten wensen dat al die wensen ook uitkomen, want aan alleen maar iets wensen heb je weinig. Door de snelheid waarmee ik moest wensen, meende ik dat ik de kwaliteit van de wens tekortdeed. 
Ook herinner me dat ik, jaar of zestien, wegging van een schoolfeest met een meisje met wie ik van alles wilde. Er viel een ster en ik hoopt vurig dat ze vroeg of ik een wens gedaan had en natuurlijk ook welke dat was. Vroeg ze niet. Er gebeurde niets die avond en daarna ook niet. Soms zie ik haar lopen. Met kleinkinderen. Een leuke oma. En dan weet ik niet of ik er alsnog over moet beginnen.