Waakzaam

Ineens is er een storend geluid, midden in de nacht, hier in het hotel op Vlieland. Lijkt een elektronische wekker. Ik grijp mijn mobieltje, want daarop heb ik de wekker ingesteld. Het is 03.50 uur en nee, het is niet mijn wekker. Ik loop speurend door de hotelkamer, terwijl ik ook wel weet dat ik dat net zo goed niet kan doen. Dan dringt tot me door dat het van de gang afkomstig is. Brandalarm is het vast niet, want dat klinkt volgens mij dwingender, hoewel ik dat geluid niet ken. Wanneer je je als gast meldt bij de balie, vraag je niet of je even het brandalarm mag horen, voor de zekerheid. 
Als ik de deur van mijn kamer open, zie ik andere hotelgasten vragend in hun deuropening staan. Mij valt vooral een mevrouw in een veel te grote witte pyjama op. Ze slaapt en is wakker tegelijkertijd, een knus tafereel. 
De man uit de kamer naast me, bolletjesonderbroek, wijst naar het brandalarm dat aan het plafond hangt en zegt: “Dat is het niet.” Die waarneming wordt door ons allemaal bevestigd, want dat doe je dan, om elkaar gerust te stellen. 
“Wat is er toch, beer?” In de kamer naast me vraagt een vrouw dat aan de man in onderbroek die naar het brandalarm heeft gewezen. Hij kijkt waakzaam om zich heen, maar reageert niet, wat ik wel gedaan zou hebben als iemand `beer’ tegen me had gezegd. Fijn woord: beer. 
Ik sluit de deur, loop naar het open raam, kijk naar de zee die zacht ademt in de nacht. Dan bromt er een kalmerende stem op de gang, de stem van iemand voor wie alles een fluitje van een cent is. Geluid stopt. 
Gisteren hoorde ik een fietser zeggen dat op Vlieland nooit iets gebeurt. Is onzin, overal gebeurt voortdurend veel. Nu ook, in en rond de roerloze zee. Kijk maar.