Waakzaamheid

Afgelopen dagen had ik het niet over de vrouwtjes over wie strafpleiter en kamerlid Hiddema in het openbaar sprak toen hij een bijdrage wilde leveren aan het debat over integratie. Mannen van elders die willen integreren, moeten dat vooral tussen de lakens doen. Met de vrouwtjes dus. Nederlandse vrouwtjes in dit geval. Ik geef het kort door de bocht weer, maar het kan, geloof ik, alleen maar kort door de bocht weergegeven worden.
Mannen die het over `de vrouwtjes’ hebben, zijn andere mannen dan die dat niet doen. Het verschil zit in het wereldbeeld, in je gevoel hoe het leven in elkaar zit. Let bijvoorbeeld in een café een paar seconden op de man die zegt dat hij naar huis gaat, `naar het vrouwtje’. Is altijd een kleine gebeurtenis.
Waarschijnlijk zijn er ook vrouwen die het over `het mannetje’ hebben als ze hun man bedoelen, maar ik ken ze niet, wat verder niets of weinig zegt. Zou ik het hinderlijk vinden? Ik weet het niet.
Met mannen die zeggen dat ze naar hun vrouwtje gaan, voer ik geen gesprekken die ik lang onthoud. Hoe zien de vrouwtjes eruit over strafpleiter en kamerlid Hiddema sprak? Wegens ijdelheid vind ik hem een man met wie ik niets te maken wil hebben, eigenlijk ook niet in gedachten, maar hij staat ergens voor waarmee ik helaas wel rekening moet houden.
Als kind vond ik het altijd opvallend als iemand riep `hallo jongens en meisjes!’ Dus niet `hallo jongetjes en meisje!’ Als je daarover nadenkt, doet het iets met je. Ik dacht helaas over alles na, nog steeds trouwens.
Bij ons thuis werd nooit over vrouwtjes gesproken, behalve in zinnen als `dat vrouwtje weet wat ze wil’. Dan was enorme waakzaamheid geboden. Met zo iemand durfde je nauwelijks te praten!