Waar

Soms hoor je alleen een stem en zie je de rest van de persoon er niet bij. In een telefoongesprek bijvoorbeeld, met een onbekende dus, of op de radio of achter je, terwijl je in de trein of bus zit, of op een terras. Ik probeer me dan voor te stellen wie er bij die stem hoort. En dat kan heel wat zijn. Ik hoef niet altijd te zien of te weten wat er waar is van wat ik me voorstel. Met mijn fantasie kan ik uitstekend uit de voeten. Natuurlijk ontmoette ik weleens iemand van wie ik alleen de stem kende en dat viel niet altijd mee, wat uitsluitend aan mijn fantasie te wijten is.
Mijn werkkamer bevindt zich in de diepte van het huis, in het souterrain. Als ik aan mijn bureau zit en voor me kijk, zie ik een binnenplaatsje dat gelijkvloers is, dus ook in de diepte tussen de woningen eromheen. Het binnenplaatsje vangt veel zonlicht en er gebeurt verder niets, er is ook nooit iemand. Dat uitzicht is aangenaam. 
Als ik me omdraai, kijk ik naar de straat, naar een klein gedeelte ervan. Van de mensen die er lopen, zie ik alleen de benen, tot ongeveer de heup, als het geen kinderen zijn. Bij benen kun je je ook van alles voorstellen. Heel af en toe heb ik de neiging naar boven te lopen en de voordeur open te doen om te zien wat de benen vervoeren.
Zojuist stonden er benen stil voor het huis, benen van een vrouw, goed gelukte benen. Een ervan bewoog onrustig, ongeduldig, geloof ik. Toen hoorde ik ook haar stem, ze telefoneerde. Een lichte, beetje zingende stem: “Waar ben je dan?” Dat vroeg ze: “Waar ben je dan?” Ze moest het een paar keer herhalen. Misschien was de verbinding niet goed, misschien belde ze naar ver weg in de wereld: “Waar bén je dan?” Een van de belangrijkste vragen.