Waar

We maken graag lijstjes: beste films, beste boeken, mooiste plekken op aarde of in Nederland, beste liedjes, grootste ergernissen. Aantrekkelijke bezigheid tijdens het natafelen met vrienden. Of tijdens lange autoritten.
Ik hoor zelden over een lijstje met onvergetelijke momenten, terwijl het aangenaam is daarover na te denken. Kunnen natuurlijk ook nare momenten zijn. Het kan nuttig zijn die te onthouden, want misschien kun je zo een nieuw naar moment voorkomen. Maar ik bedoel nu mooie onvergetelijke momenten, herinneringen waarin je van harte even ronddwaalt. Kan best dat het net is alsof wat je je herinnert, opnieuw gebeurt. Ik heb het zelf sterk, verleden en heden lopen vaak door elkaar heen.
Het maakt me dan niet uit of een herinnering helemaal waar is, ik bedoel dat de gebeurtenis die je je herinnert, precies zo is als de gebeurtenis toen. De werkelijkheid is soms je eigen waarheid.
Toen ik gisteren las over het beroemdste boksgevecht ooit, tussen Muhammed Ali en George Foreman, de Rumble in the jungle, deze week vijftig jaar geleden, reed ik weer in de nacht met mijn ouders naar vrienden van hen om daar het gevecht te zien. De stad was stil, maar op veel plekken gingen de lichten aan. In die jaren waren bokspartijen als deze gebeurtenissen die veel mensen graag wilden meemaken, ook al was je geen liefhebber of kenner.
Voor alle wedstrijden van Ali reden we ‘s nachts naar die vrienden. Al deze nachten samen voegen zich moeiteloos als één geheel in een rijtje uitstekende herinneringen. 
Vijftig jaar geleden woonde ik niet meer thuis, ik keek, denk ik, ergens anders, maar in mijn herinnering is dat met mijn ouders en hun vrienden. Zo is het dus. En het gebeurt weer. Even.