Waarbij?

Gelukkig is het 2 januari! Het jaar is nu pas echt begonnen. En wat er met 1 januari aan de hand is, kan ik nog steeds niet zeggen, maar ik ken niemand die geen moeite heeft met die dag. Wakker worden met een mooie oudejaarsavond in gedachten, misschien een beetje suizend hoofd, er hoeft verder nog niets, wat kan erop tegen zijn?
En ik heb helemaal niets te klagen, want ik ben aan zee: nergens is een café waar je wordt ondergedompeld in de schrale terreur van de nieuwjaarsborrel, ik kom geen mensen tegen die ik hartelijk moet kussen en met wie ik gemeenplaatsen moet uitwisselen over 2018 waarover nauwelijks iets te zeggen valt, maar toch. Maar toch wat? 1 januari is een dag die vooruit geduwd moet worden, tegen de wind in, ook als er geen wind is. Misschien komt het wel omdat de dag niet door een traditie gedragen wordt. Oudejaarsdag heeft de oliebollen, de samenkomst van dierbaren en de mijmeringen, 1 januari heeft min of meer niets.
Er was een tijd dat ik altijd naar het concert in Wenen keek, ook al hield ik niet van de tuttige hopsamuziek die daar ten gehore werd gebracht, maar behalve dat ik ermee opgroeide, niet met die muziek, o nee, maar met Wenen op nieuwjaarsdag, dacht ik altijd: het hoort erbij. Een paar jaar geleden vroeg ik me af: waarbij? Hetzelfde geldt voor het skischansspringen in Garmisch Partenkirchen. Het hoort erbij, maar waarbij?
De enige traditie is een andere vraag die te maken heeft met de plek waar ik me bevind: doe ik mee aan de nieuwjaarsduik of niet? Ieder jaar is die vraag even onderwerp van gesprek. Niemand om me heen wil, maar daarom voel ik juist vage aandrang, maar ja, het komt er nooit van. Gisteren ook niet. Gelukkig nieuwjaar.