Waardig

Woensdag trad het Nationaal Hitteplan van de overheid in werking. Ik heb het nog niet bestudeerd, ook omdat ik denk dat ik met mijn gezond verstand best raad weet met de hoge temperatuur. Je gaat geen Rare Dingen doen, bijvoorbeeld rond het middaguur lekker in de volle zon zitten.
Afgelopen dagen was ik aan zee. Stond niet in het Nationaal Hitteplan dat zoiets wenselijk was, maar het leek me een goed idee. Voor op het strand heb ik een hoed gekocht, een kleine witte, een Panama. Ik heb geen hoedenhoofd zoals dat heet, maar omdat mijn haar mijn hoofd op sommige plekken in de steek begint te laten, vond ik het een wenselijke voorziening.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw droeg ik soms een hoed, een iets te grote zwarte. Ik weet niet meer waarom dat was. Als ik naar foto’s uit die tijd kijk, foto’s waarop ik de hoed op heb, zie ik nauwelijks een match tussen mij en het grote ding dat mijn hoofd bedekt.
Als ik de zon in ga, op weg naar het strand, en mijn Panama op zet, vraag ik me dienaangaande maar niets af. Een beetje voel ik me Een Man Van De Wereld, maar ik probeer niet te veel aandacht aan die vreemde sensatie te geven, want dan ga ik misschien gestoord kijken. En op het strand heb ik toch al last van te grote zichtbaarheid, van iedereen, dus ook van mezelf. We zijn allemaal ver van het gewone dagelijks leven vandaan en laten meer van onszelf zien dan gebruikelijk is. Ook gedragen we ons vrolijker en vooral speelser.
Met een hoed op kun je dat allemaal luchtig beleven, volgens mij ánders dan zonder hoed. 
Natuurlijk zijn er daar meer mensen met een hoed. Gisteren zag ik een mevrouw met een hoed op langzaam zwemmen, een waardig tafereel. Ben ik helaas nog niet aan toe.