Waargemaakt

Woensdagavond was ik bij vrienden op bezoek om hun zoon te feliciteren. Hij was geslaagd voor zijn eindexamen. Altijd een mooi beeld: tas met vlag uit het raam.
Natuurlijk hadden zijn ouders en ik het over onze eindexamens. Van de examens staan me alleen wat essentiële fragmenten bij, van wat daarna gebeurde alles. De opluchting die maar niet overging. De dag na de uitslag wakker worden en wéér zeker weten: ik hoef nóóit meer naar school! De vreugde golfde door me heen. En dan natuurlijk de feesten.
Daarna heb ik nooit meer zo’n zwaar examen gedaan. De spanning rond het rijexamen was min of meer ondraaglijk, maar toch iets anders. Op weg naar het einddiploma van de middelbare school was ik ervan overtuigd dat ik nooit iets met dat diploma zou doen en dat er ook nooit naar gevraagd zou worden, maar toch. Wat maar toch? Ja, het is het begin van het Echte Leven. Je hebt iets bewezen. Ik heb het dan niet alleen over een talent en intelligentie, maar het is meer. Het heeft ook veel met je ouders te maken. Dat je iets hebt waargemaakt waarin zij geloofden en waarop ze vurig hoopten.
Avonden als woensdagavond zorgen natuurlijk ook voor lichte melancholie. Uiteraard herinnerde ik me hardop dat ik achttien jaar geleden een beer legde naast de pas geboren baby. Zijn moeder zei dat hij die beer nog had. Achttien jaar geleden. Als mijn ouders vroeger zeiden dat leven vlug gaat, vond ik dat hinderlijk om te horen, omdat veel te veel me niet vlug genoeg ging. Nu stemt die snelheid me vaak bedremmeld. Ook nu weer, nu ik aan achttien jaar geleden denk. En als ik over mijn linker schouder kijk zie ik me als pas geslaagde uit school komen, triomfantelijk de popelende toekomst in.