Wandeling

Wanneer ik in alle vroegte de ochtendkranten van de deurmat pak, merk ik sterk dat ik dan ook een diepe buiging maak voor de bezorger ervan, voor alle bezorgers. Mijn eerste handeling van die dag, de kranten pakken, is niet te vergelijke met de hunne
Mijn tweede handeling is de gordijnen openen en in één beweging de radio aan toetsen, terwijl ik me afvraag in wat voor code we vandaag zijn beland. Gisterochtend leek het me geel. En dat was ook zo, hoorde ik op de radio. Het treinverkeer had het nog moeilijk, want ja, die dekselse wissels. 
Na die melding kwam er iets anders in behandeling, een kwestie waarbij ik nog niet had stilgestaan. De presentator vroeg aan een dierenarts: “Wanneer is het te koud voor de hond?” Ging ik even voor zitten, kopje espresso erbij. Ik denk dan: dat merk je vanzelf wel aan de hond. Die wil niet mee of maakt na zich te hebben ontlast meteen dwingend rechtsomkeer. Bovendien vermoed ik dat als het te koud is voor de hond, jij ook niet fluitend aan een lange wandeling begint, hoe hartstikke gezond ook. 
Zelf heb ik geen hond, maar ik merkte dat ik nieuwsgierig was. Wanneer is het te koud voor de huisvriend? Antwoord van de dierenarts: “Min 10.” Ze adviseerde dan maar wat korter te wandelen. Ik knikte wild. Helder advies, daar houd ik van. Ze was nog niet klaar, want zei dat het goed was de poten van de hond met vaseline in te smeren. En bij thuiskomst weer schoon te maken natuurlijk. Weer knikte ik, maar minder wild, want ik vond het ineens wel veel moeite voor een erg korte wandeling. 
Toen overviel me het inzicht dat zoiets aan de orde komt om ons af te leiden van de vraag der vragen of de Tocht der Tochten die niet doorgaat, tóch doorgaat.