Wanten

“Je moet een muts kopen.”
Advies van iemand die het goed met me voor heeft. Ik voel altijd lichte irritatie als ik bemoeienis merk met mijn omgang met winterse dagen. Dat zijn het nu nog niet, maar ze komen er waarschijnlijk wel aan, de dagen zijn er nu al voor aan het oefenen. Hoe ik er me tegen kleed, maak ik zelf wel uit.
Erg dat ik me dat hóór denken: ik maak het zelf wel uit. Dat moet op een dag toch gewoon over zijn. Het zelf wel uitmaken is bovendien vaak veel werk, laat anderen dat maar lekker voor je verrichten.
Verzet voelde ik als kind al: “Zou je geen handschoenen aantrekken?”
Waarschijnlijk kwam het door de herinnering aan wanten dat ik zo laat mogelijk met handschoenen in de weer wilde. Wanten die door middel van een lange wollen draad met elkaar in verbinding stonden, een draad die over je armen en nek gingen, zodat je ze niet kon verliezen.
Had ik met handschoenen ook, nog steeds: ik ben ze om de haverklap kwijt. Ik ben te oud voor zo’n draad, maar houd ik ook niet van een telefoontje naar een vriend of kennis: “Zeg, liggen mijn handschoenen soms bij jou.” En daar dan heen moeten fietsen, met koude handen.
Ik heb geen hoofd voor een muts, maar als het toch moet, laat ik de muts vast ook overal liggen. Ja, ik kan hem niet af zetten, maar vind het altijd raar als mensen binnenshuis hoed, pet of muts op houden. Dat gebeurt niet zomaar, het is een soort standpunt. Je laat zien dat je lak hebt aan wat we gewend zijn. Of je wilt manifesteren dat je een artistiek karakter hebt. Laatste vind ik lastiger dan lak hebben. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe je een gesprek begint met zo iemand. Je kunt niet nonchalant een vraagje stellen. Moet meteen enorm ergens over gaan.