Warmte

De nieuwe Abba heb ik nog niet beluisterd. Zie er beetje tegenop. Bang dat die tegenvalt. Natuurlijk las ik er wel over en terwijl ik dat deed, kon ik me een voorstelling maken van de nieuwe liedjes die natuurlijk goed in elkaar zaten, sommige te zoet, wat mag, maar het merendeel dik in orde.
Ik vind het niet vreemd dat ik alles van Abba heb (behalve dus dat laatste album). Jaar of vijf geleden deed ik zeker duizend cd’s weg, om ruimte te maken en omdat ik er al zeker een jaar of tien neer meer naar geluisterd had. Bovendien hebben we Spotify. Het oeuvre van Abba liet ik staan, terwijl ik het nog langer dan tien jaar niet meer van de plank heb gepakt. Toch moest en moet het blijven. Misschien voor de zekerheid, we doen veel voor de zekerheid.
Het is in niet helemaal mijn muziek, hoewel ik goed gemaakte liedjes bewonder, maar het heeft allemaal te maken met herinneringen aan de jaren zeventig, aan hoe we in Toppop uitzagen naar Agnetha en Anni-Frid, de troostrijke zangeressen van de band die licht gaven aan die kille en nogal wezenloze jaren, en die ook van warmte voorzagen. Graag zongen we zacht met hen mee, terwijl we meer van het hardere werk hielden en natuurlijk vooral van de zangeres der zangeressen, Deborah Harry van de New Yorkse band Blondie. Maar toch, Agnetha en Anni-Frid. Als we in de nacht van het café naar huis liepen, kon een van ons ineens over hen beginnen, zeker wanneer het regende, en dan werd die regen minder irritant. Ja, dat waren ze, een verzachtende aanwezigheid.
Kan best zijn dat ik niet naar de nieuwe Abba luister omdat ik dat met twee vrienden van toen wil doen. Ze waren jonger dan de Abba’s, maar zijn er niet meer. Ja, in mijn hart.