Wasknijper

Ontspullen. Ik begin er weer even over, ook om mezelf scherp te houden, zeker met de cadeaumaand die in aantocht is.Zelf wil ik geen overbodige dingen en ik moet ze ook aan niemand cadeau doen. Dan heb ik het vooral over producten die hebbedingen worden genoemd. Alleen het woord al. Als je er een paar tellen over nadenkt, krijg je het benauwd. Twee jeugdtheatergroepen komen deze maand met voorstellingen waarin het gaat over spullen die je niet nodig hebt, maar die toch in huis zijn. Je kunt er inderdaad niet vroeg genoeg mee beginnen. Overbodige spullen zorgen voor ruis in je leven. Ze gaan ook in je hoofd zitten. Met terugwerkende kracht zie ik mezelf staan op mijn twaalfde verjaardag. Dat is geen onbelangrijke dag. Rond je twaalfde sta je immers op het tweede kruispunt van je leven. Het eerste was toen je ex-kleuter werd, ongeveer zes jaar eerder. Van een tante kreeg ik, op mijn twaalfde dus, een grote rode wasknijper waarop in gouden letters POST stond. Die kon je aan de muur hangen en je post erin klemmen. Ik kreeg niet zo veel post, maar goed, het ging om de mogelijkheid. Ik vond het geen aantrekkelijk ding, wat ik niet meteen bekend moest maken toen ik het kreeg. Ik zei: `O, wat handig.’ Dus niet alleen `Handig’, nee, ik gaf het woord een enthousiast zetje door er `O, wat’ voor te zeggen. Paar seconden voelde ik lichte zelfhaat, want ik besefte dat ik alleen maar blij deed om aardig gevonden te worden. Het lijkt allemaal weinig voor te stellen, maar toch, er begint iets wat niet onderschat mag worden.