Water

Tijdens de lockdown keek ik vaker televisie dan strikt noodzakelijk was, zeker in het begin. Kwam door de actualiteitenprogramma´s. Als zo´n informatief programma afgelopen was, bleef ik een tijdje zitten, verzonken in gedachten over wat ik zojuist gezien en gehoord had. Ineens was ik in een ander programma beland en meestal wist ik dan meteen waarom ik niet zo graag televisie kijk.
Waar ik niet goed tegen kan, zijn uitzendingen waarin het vooral gaat om ruzie, dikwijls om kleine kwesties. Nijdige koppen, dom geschreeuw, grauwe argumenten. Als je over straat loopt, is dat ook al aan de hand, ik hoef het niet per se in mijn huiskamer mee te maken.
Ik kom hierop omdat ik lees dat Bert van Leeuwen van de EO hard zijn best doet de Televizierring te winnen met zijn programma Het Familiediner. Hij moet stemmen winnen en hoe dat gaat, is me niet duidelijk en dat hoeft ook niet. Wel heb ik er twee keer naar gekeken en ik weet nog goed op welk moment ik wist dat ik dat nóóit meer zou doen. 
Concept is bekend, twee familieleden hebben ruzie en Bert van Leeuwen doet zijn best hen aan tafel te krijgen. Als dat lukt, gaan ze warm eten en proberen ze de boel uit te praten.
Bert gaat eerst bij die familieleden afzonderlijk op bezoek om te vragen wat er loos is. Hij neemt dan een symbólisch cadeautje mee. En nu kom ik bij het moment dat ik bedoel. Ik zag hem in een deprimerende woning een halfvolle fles wijn op tafel zetten én een halfvolle fles water. Hij vroeg aan de ruziemaker of hij wist wat hij met dat geschenk bedoelde. Die keek glazig in een zwart gat. Toen gebeurde het: ik hóórde mezelf op de bank roepen: “Water bij de wijn doen! Water bij de wijn doen!” 
Klaar.