Weerbaarheid

Mijn leven duurt al een tijdje en ik maakte veel zomers mee, maar of er een tussen zat die sportzomer werd genoemd, staat me niet meer bij, maar het kan zijn dat ik maar half oplette. Van de zomer van dit jaar weet ik het zeker, een groot deel ervan was een sportzomer en ik heb die ook met volle teugen meegemaakt.
De sportzomer is nu voorbij, het is nog even gewoon zomer, nog een paar dagen en de r zit weer in de maand, misschien liggen hier en daar al pepernoten in de schappen, dus het is nuttig me af te vragen wat ik van de sportzomer heb meegenomen. Is er een blijvende herinnering? Over een antwoord hoef ik niet lang na te denken: de handbalvrouwen. Op de Spelen dus.
De handbalvrouwen beoefenen een sport die ik nauwelijks volgde, en die ik spannend ben gaan vinden. Waar ik vooral bewondering voor heb is hun weerbaarheid. Er zijn uiteraard ook handbalmannen, maar die ken ik nog niet. Hun weerbaarheid dus, ook hun strijdlust, maar vooral dat ze niet zeuren. Ik zag wat er met de handbalvrouwen gebeurde: ze werden fel gehinderd, tegen de grond gewerkt, dubbel gevouwen, geknepen, onderuit geschopt, gebeten, maar ze deden of er niets aan de hand was. Ik geloof dat er één keer sprake was van snelle medische zorg.
Ik houd van voetbal, dat zeg ik er meteen bij, maar soms stel ik me een gemiddelde profvoetballer voor die wordt gemangeld zoals een handbalvrouw op het kookpunt van een topwedstrijd overkomt. Die ligt dan toch een minuutje of vijf theatraal op de grasmat. Om hem heen de koortsachtig handelende medische staf. Twee dagen later een persconferentie over mogelijkheden en prognose.
Als het bij mij even tegenzit, denk ik nu meteen aan de handbalvrouwen. Helpt.