Weg

Je hoort niet vaak meer zeggen dat iemand `een wijsneus’ is. Misschien is het een wat sleetse typering, misschien zijn er minder wijsneuzen, misschien houden ze zich een beetje gedeisd, hoewel dat geen typische eigenschap van een wijsneus is. Deze week zag ik er een in het televisieprogramma De Slimste Mens. Onuitstaanbaar, maar ik kijk er alleen maar naar als ik niet alleen ben. Dus dat ik kan laten horen hoe véél ik weet. En als ik iets niet weet, doe ik of ik er even niet op kon komen. Enorm wijsneuzerig gedrag.
Eerder deze week zat er een man in van wie ik de naam niet ken. Alle gasten zijn Bekende Nederlanders, maar in dat segment zie ik door de bomen het bos niet meer. Hij was slim, want al een paar keer teruggekomen. In zijn ogen blonk nerveuze ernst en hij moest vaak smalend lachen – hoort allemaal bij een Echte Wijsneus. 
Toen kwam er de vraag wie de keizer van Japan was ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Hij liet merken dat hij dit een moeilijke vraag vond en zei toen: “Mao”. Dat antwoord was niet goed. Als ik het niet geweten had, had ik liever gezegd dat ik het niet wist dan “Mao”. Misschien dacht hij het echt. 
Eergisteren deed Roxeanne Hazes mee. Ik vind haar sympathiek, ze is geen wijsneus, maar ook geen, wat dan heet, `hoogvlieger’. Dat laatste zal ze zelf ook niet vinden. 
Haar werd gevraagd: “Wat weet je over Mussert?” Ze had geen idee en gokte: “Een kruid?” Was niet juist. De presentator is een vakman en laat nooit merken dat hij verbaasd is. 
Toch vond ik `een kruid’ minder erg dan `Mao’. Ineens snapte ik het ook: die Tweede Wereldoorlog is steeds verder weg. Ik ben opgegroeid met de gedachte dat dat onvoorstelbaar zou zijn. Lang bleef dat zo.