Wegvegen

Al de tweede dag van april, het jaar begint op te schieten, ik moet sommige zaken niet voor me uit blijven schuiven, vooral niet de zaken die ik `kleine dingen’ noem. De lente vraagt immers om een grote schoonmaak.
Een klein ding is bijvoorbeeld de vraag of ik volgende week nog een lot moet kopen in de Staatsloterij. Ik lees nu dat die gaat fuseren met allerlei andere loterijen, zoals de Eurojackpot, Lucky Day en Krasloten. Voel ik me bij die andere loten nog wel thuis? Een jaar of dertig geleden heb ik misschien een keer gekrast en ik vond dat een kinderachtige handeling. Alleen al het wegvegen van het krasspul. Daarbij zie je meteen of je wat gewonnen hebt en  dat wil ik helemaal niet. Ik ben iemand die nonchalant negeert dat de uitslag al bekend is. Ik wéét dat natuurlijk wel, maar ik doe er niets mee. Graag mijmer ik er nog even over: misschien heb ik dadelijk veel geld, misschien ook niet. In het eerste geval: wat is prioriteit numero uno? Tijdje naar Rome of eindelijk het dakterras laten opknappen? Of de poet gewoon op een laag kastje leggen en er af en toe grommend naar kijken?
Met zo’n kraslot bezig zijn vind ik ook iets zieligs hebben. Ziet er veel te gretig en ongeduldig uit. Als je een staatslot hebt gekocht, stop je het in je binnenzak en loopt waardig terug naar je woning, trager dan anders, want wie weet ziet je leven er over een dikke week zo anders uit dat je je nooit meer hoeft te haasten.
Nu de Staatsloterij gefuseerd is, kan het best zijn dat het anders gaat met de loten. En moet je in de rookartikelenwinkel staan krassen op het lot en aan de rookartikelenwinkelier om een muntje vragen, omdat je het niet met je nagels kunt. Doel van de fusie is dat er meer geld komt voor goede doelen en sport. Fijn, maar ik snap het niet. En ook moeten er meer winnaars zijn. Een zegsman zegt: `Alleen maar.’ Sterk voorbeeld van een rare lentekriebel.