Weigeren

Tijdens het natafelen begon iemand, misschien wel de gezondste van ons, ja, hoe dan ook de meest bewuste eter, over het eten van insecten, meelwormen om precies te zijn: “Wordt spoedig de normaalste gang van zaken.”
Als veel te vaak denk ik dan: dat zien we tegen die tijd wel, spoedig hoeft helemaal niet érg spoedig te zijn.
Ik heb weleens insecten gegeten, gefrituurde sprinkhanen in een vlammend tomatensausje. Was er niet op voorbereid, ze stonden ineens op tafel, die sprinkhanen. Ik wilde niet moeilijk doen. Het was bij vrienden bij wie ik een tijdje daarvoor krokodil had gegeten. Viel toen best mee, leek qua smaak een beetje op kip, maar ik zag toch de hele tijd die krokodil als levende krokodil náár in de weer.
Misschien is dat wel het punt: die sprinkhanen vind ik geen probleem, levendige diertjes die grappig met de ruimte om hen heen omgaan. Is anders met de krokodil. Hetzelfde geldt voor meelwormen.
“Probeer het toch gewoon,” zeggen de mensen die gewend zijn alles gewoon maar te proberen.
Ja, zo ben ik ook met oesters begonnen. En slakken. Maar omdat ik voor dat soort eten niet meer terugdeins, denk ik dat het toegankelijker is dan een beschuit met roomboter en meelwormen.
Ik vind dat er voedsel is dat ik mag weigeren. Hoofdkaas bijvoorbeeld. Op een vroege ochtend na een erg wild feest bij een vriendin thuis zag ik haar vader dat geconcentreerd eten, uit een plastic bakje. “Niet naar mijn vader kijken,” zei die vriendin nog, maar het was al te laat.
De provincie Groningen wil een streekgerecht nationaal maken: de eierbal. Hardgekookt ei met van alles eromheen en dan hup in de frituur. Misschien kan ik binnenkort niet meer zonder, maar nu nog enorm wel. Graag ja!