Welles

Toen ik zaterdag op weg naar de markt was, zeiden wel vier mensen die ik vaag uit de buurt of van de markt ken: “Fijne dagen.” Ze zeiden het vriendelijk, met warme oogopslag, het deed me genoegen. “Insgelijks,” zei ik slap terug. Ik houd niet van dat woord, maar “Jij ook fijne dagen” vind ik zo papegaaierig. 
Tegelijkertijd verweet ik mezelf dat ik niet als eerste met die simpele, maar ook veeleisende wens kwam. Ik kan best een uitbundig type zijn, maar niet met dat soort teksten, natuurlijk ook omdat ik niet goed tegen algemeenheden kan, maar ja, veel algemeenheden hebben hun waarde, anders waren het nooit algemeenheden geworden. Net zoals clichés.
Afgelopen dagen las ik in twee kranten tips voor hoe ruzie tijdens het kerstdiner te voorkomen. Ik doe al lang mee met kerstdiners, maar nog nooit maakte ik ruzie of was ik er getuige van. Of dat aan mij ligt en aan de mensen met wie ik dineer, geen idee, maar waarom zou je ruzie maken? Die vraag vind ik niet alleen interessant met Kerstmis. Ik begrijp dat het belangrijk is het niet over politiek of religie te hebben. Laatste vind ik opmerkelijk, want het feest heeft in wezen toch iets met religie te maken. Hoezo kan het trouwens aanleiding geven tot ruzie? “Jezus is niet in een stal geboren!” “Welles!” “Nietes” En daar vliegt de kalkoen al over tafel, niet uit zichzelf, maar omdat iemand ermee gooit.
Zelf heb ik het meer op tips als: `Zo maak je een verrassende borrelplank met Kerst.’ Niet dat ik erover pieker zo’n borrelplank te maken, maar de tip boeit me. Kun je daar ook ruzie over krijgen? Dat iemand roept: “Ik vind het he-le-maal geen verrassende borrelplank!”
Alvast: fijne dagen. Schrijf ik morgen waarschijnlijk weer.