Welwillend

Waarschijnlijk was ik te overhaast toen ik meende dat ik al voldoende had nagedacht over de kerstborrels. Voornaamste conclusie: vooral mijden. Deze krant heeft op zaterdag een magazine. Ik bewaarde dat van vorige week waarin staat hoe je op kerstborrels om moet gaan op mensen op wie je niet zit te wachten – of staat te wachten, in dit geval. Er worden ook tips gegeven hoe van ze af te komen. Er worden 7 exemplaren opgesomd: de plakker, de mindfulle gezondheidsfreak, de drinker, de boventallige, de nieuwsverslaafde, de vanavond-ben-ik-lekker-gek-mevrouw en als laatste de activist. Niet alle tips om het gesprek te beëindigen zijn nuttig. Een ervan kan redelijk werken: naar de wc gaan en daarna een andere gesprekspartner kiezen. Waakzaamheid blijft geboden. Ik klaag niet, want ik ga steeds minder naar dit soort bijeenkomsten, maar als ik het toch doe heb ik soms last van mijn beroep. Bijvoorbeeld iemand die zegt: `Ik heb iets meegemaakt dat echt iets is voor zo’n stukje van je.’ Gretig lachend luister ik beleefd, maar ik weet dat ik het nooit zal kunnen gebruiken, want ik moet het nu eenmaal zelf meemaken, anders kan ik er niets mee. Ik hoor genoeg `leuke dingen’ die `leuke dingen’ zijn, maar dat zijn niet mijn `leuke dingen’. Het kan nog erger: de borrelganger die zegt `Over mijn leven kun je een boek schrijven’. Ik knik, want over ieder leven is een boek te schrijven, het hangt er maar vanaf hoe je het aanpakt. En daarom denk ik, helaas zonder die gedachte uit te spreken: `Doe dat dan!’ Maar daar gaat het niet om, de ander wil zijn of haar verhaal nú kwijt. En zo’n verhaal wordt zelden efficiënt verteld, nee, het verdrinkt in details, en na negen details verveel ik me suf, terwijl ik mezelf verwijt dat ik zo welwillend publiek sta te wezen. Nog erger: mannen of vrouwen die net gescheiden zijn en beginnen met: `Dit is natuurlijk niet de plaats om erover te praten.’